Minister Annelies Verlinden en onbeantwoorde vragen in de schaduw van Lassoued

De stille Minister(s)

Op een zondag, die de belofte van rust en bezinning in zich droeg, kozen wij, op 22 oktober, voor een pad van verantwoordelijkheid en daadkracht. We wendden ons tot Annelies Verlinden, de minister van Binnenlandse Zaken, een vooraanstaand figuur binnen de pilaren van onze Belgische overheid. Onze hoop? Dat zij de sluier zou oplichten en antwoorden zou verschaffen op vragen die branden in de harten van velen binnen onze natie.

Het was niet zomaar een verzoek, noch een losse flodder in een zee van dagelijkse correspondentie. De vragen die we stelden waren doordrenkt van een diepe journalistieke integriteit, voortkomend uit een onwrikbare plicht om het Belgische volk te informeren en te beschermen. Deze vragen waren onze roep om transparantie, om helderheid in een tijd waarin nevels van onzekerheid de horizon van onze samenleving vertroebelden.

Toch, ondanks de zwaarte van het onderwerp en het dringende karakter van onze benadering, werden we geconfronteerd met een muur van stilte. Een stilte die niet alleen luidruchtig weerklonk in de oren van journalisten, maar ongetwijfeld ook in de harten van de Belgische burgers die hunkerden naar inzicht en duidelijkheid.

Deze stilte roept vragen op. Waarom was er geen reactie? Zijn er diepere lagen van complexiteit die wij, en het Belgische publiek, niet zien? Of is er mogelijk een onwil om te communiceren, een keuze om zich te verschuilen achter de zware gordijnen van politieke bureaucratie?

In de journalistiek is het onze taak om te blijven vragen, te blijven graven, en bovenal, nooit tevreden te zijn met de stilte als antwoord. Want in die stilte, in die echo van onbeantwoorde vragen, ligt vaak een verhaal dat wacht om verteld te worden. En wij zijn vastberaden dat verhaal te onthullen.

Een beroep op de Premier en anderen

Het zoeken naar waarheid is een cruciale taak in de journalistiek, maar wanneer deze zoektocht meerdere lagen van de overheid betreft, wordt het des te kritischer en dringender. Onze vragen werden niet zomaar naar één enkel orgaan gestuurd; ze waren gericht aan zowel het kabinet van de minister, het kabinet van de Premier als het college van procureur-generaals. Deze keuze toont de breedte en diepte van de kwestie aan en onderstreept hoezeer deze gebeurtenissen invloed hebben op de fundamenten van ons land.

Abdesalem Lassoued, een naam die nu bij velen bekend is, heeft meer dan slechts krantenkoppen gemaakt. Zijn verhaal en de gebeurtenissen eromheen hebben een diepe impact op onze samenleving en stellen scherpe vragen over de integriteit en effectiviteit van onze overheidsinstellingen. Wanneer zulke cruciale vragen over de kern van ons democratisch systeem opduiken, is het niet meer enkel een kwestie van individuele verantwoordelijkheid, maar wordt het een zaak van nationaal belang.

Deze vragen zijn niet alleen ingegeven door nieuwsgierigheid of een sensatiezucht. Ze raken de kern van wat het betekent om in een democratie te leven. Hoe worden beslissingen genomen? Hoe worden potentiële bedreigingen geëvalueerd? Wat is het proces van informatiedeling tussen verschillende overheidsorganen? En misschien wel het meest prangend: waarom blijven sommige vragen onbeantwoord?

De kwestie-Lassoued is symptomatisch voor grotere problemen in ons systeem. Het is niet enkel een verhaal van één man, maar een verhaal dat vragen oproept over transparantie, verantwoordelijkheid en de mate waarin onze overheidsinstellingen adequaat kunnen reageren op crisissituaties.

Wanneer we deze vragen stellen aan drie verschillende kabinetten en instanties, is het niet omdat we twijfelen aan de competentie van één, maar omdat we zoeken naar een vollediger beeld, naar de samenhang tussen deze organen en naar de waarheid die ergens daartussen ligt.

Deze vragen zijn cruciaal voor het herstel van het vertrouwen in onze instellingen en het waarborgen van de kracht en stabiliteit van onze democratie. Het blijft onze taak als journalisten om deze vragen te blijven stellen, om te blijven graven, totdat de volledige waarheid boven tafel komt.

Kritische vragen eisen verheldering

De zaak van Lassoued staat niet op zichzelf. Ze symboliseert een dieper liggend probleem, een netwerk van onzekerheden en onopgeloste vragen:

• Hoe kon Brussel het uitleveringsverzoek van Tunesië negeren?
• Wat wisten andere landen over Lassoued’s verleden?
• Welke stappen zijn genomen na buitenlandse waarschuwingen?
• Hoe heeft hij zich toegang verschaft tot wapens op Belgische bodem?
• En de mysterieuze reis door Europa; welk doel diende deze?
• Welke rol speelden de Brusselse moskee en de mensensmokkel tussen Frankrijk en het VK?
• Hoe kan het dat Lassoued’s situatie pas in oktober 2023 op tafel kwam, ondanks herhaalde waarschuwingen?
• Hoe kon hij een Amerikaans oorlogswapen bemachtigen, en wat dreef hem tot geweld in onze hoofdstad?

De zoektocht naar transparantie

Deze vragen, en vele anderen, schreeuwen om antwoorden. We begrijpen de gevoeligheid van sommige informatie, maar het belang van transparantie en het recht van de Belgische bevolking om geïnformeerd te worden, mag niet worden onderschat.

Afsluiting

Het beeld van een onafgewerkte puzzel, met stukjes die verloren of verborgen zijn gegaan in de krochten van bureaucratie, politiek spel en wellicht ook angst, is er één dat de huidige stand van de politiek in België treffend weergeeft. Elk puzzelstukje staat voor een antwoord, een verheldering, een stukje waarheid dat het volk verdient te kennen. Maar hoe meer we zoeken, hoe meer we ons realiseren dat sommige van deze stukjes misschien wel voor altijd verborgen zullen blijven.

Als journalisten staan we op de frontlinie van de zoektocht naar de waarheid. Het is onze taak, onze roeping, om te graven, te vragen en de verhalen achter deze puzzelstukjes te onthullen. Maar de frustratie bouwt zich op wanneer de vragen die we stellen, de verzoeken die we doen en de uren van onderzoek die we inzetten, slechts leiden tot stilte. Een stilte die oorverdovend is in haar afwezigheid van antwoorden.

Wat betekent deze stilte? Is het een stilte uit onvermogen, uit onwil, of misschien wel uit bescherming? We kunnen slechts gissen naar de redenen. Maar wat wel duidelijk is, is dat elke onbeantwoorde vraag, elk ontbrekend puzzelstukje, het vertrouwen van het Belgische volk in de instituties die het zouden moeten dienen, verder erodeert.

Het is niet enkel een kwestie van nieuwsgierigheid of het recht om te weten; het gaat hier om het fundamentele recht op transparantie en verantwoordingsplicht. Wanneer er niet op onze vragen wordt geantwoord, wanneer de poorten van informatie gesloten blijven, dan wordt het volk beroofd van zijn recht op waarheid.

Het is een bittere pil om te slikken, vooral voor ons als journalisten. We hopen dat onze inspanningen, onze vasthoudendheid en onze toewijding aan het vak uiteindelijk zullen bijdragen aan het voltooien van dit onvoltooide beeld. Maar het blijft een uitdaging, een strijd tegen de tijd en tegen de schijnbaar onoverkomelijke muren van stilte.

Maar één ding is zeker: we zullen niet opgeven. Voor elk ontbrekend puzzelstukje, voor elke onbeantwoorde vraag, zullen we blijven zoeken, blijven vragen, blijven graven. Want het Belgische volk verdient niets minder dan de volledige waarheid. En hoewel het pad misschien bezaaid is met obstakels, in de vorm van ontwijkende antwoorden en dichte deuren, geloven we in onze missie en in het ideaal dat de waarheid, hoe ongrijpbaar ook, uiteindelijk altijd aan het licht komt.

Tekst Andy Vermaut en Serge Jansen van www.westnieuws.be