Première winter wonderland in Het Witte Paard: sasha & davy verrassen met unieke variétéshow 
Persconferentie European Jewish Association 26/10/2023
De gebeurtenissen van 7 oktober
De schokkende gebeurtenissen van 7 oktober hebben niet alleen een diepe indruk gemaakt op de bevolking van Israël, maar ook op Joden door heel Europa en hopelijk op de meerderheid van de wereldbevolking. Achttien dagen na deze tragische gebeurtenissen, met de oorlog in Gazastrook nog steeds gaande, voelen we de noodzaak om iedereen te herinneren aan de redenen achter deze conflicten.
Introductie en getuigenissen
Ik geef nu het woord aan mijn collega, de voornaamste adviseur van de European Jewish Association. Hij zal enkele mensen aan u voorstellen die persoonlijk zijn getroffen door de tragische gebeurtenissen in oktober. We hebben vandaag Israëli’s bij ons die diep zijn geraakt door de aanvallen op Israëlische gemeenschappen nabij Gaza. Aan mijn rechterzijde zit Nissan, de vader van Abida Todmann, die tragisch om het leven is gekomen tijdens het muziekfestival in Nova door de hand van Hamas. We hebben ook mensen uit verschillende gemeenschappen die bijna zijn vernietigd door de aanvallen, waaronder enkele die ontvoerd en zwaar mishandeld zijn door Hamas.
De urgentie van humanitaire hulp
Een bijzonder verhaal is dat van een familielid die dagelijks meer dan 16 verschillende medicijnen moet innemen vanwege ernstige gezondheidsproblemen. Deze familie doet een beroep op de internationale gemeenschap voor medische hulp en voorzieningen. Daarnaast hebben we ook de voormalige producenten van het Nova Festival, die de aanslag overleefden door urenlang in een caravan te schuilen, terwijl hun vrienden en collega’s het leven lieten.
Met dit in gedachten geef ik het woord aan onze hoofdspreker, die verder zal ingaan op deze tragische gebeurtenissen.
De duistere uren: het verhaal van een zoon in de greep van het terrorisme
Een verwoestende stilte
Op een dag, te midden van wereldwijde vreugde en festiviteiten, veranderde alles. Mijn zoon, een sprankel van levensvreugde, stond plotseling in het oog van een storm. Hij had zich opgeworpen als vrijwilliger, klaar om het podium op te bouwen, klaar om de feestelijkheden te ondersteunen. Zijn lach, zijn levendigheid, het was overduidelijk.
Samen met zijn vriend Oden had hij het podium klaargezet, net op tijd voor het festijn. Maar na afloop, bij het demonteren, gebeurde het ondenkbare.
De harde realiteit
Onze schoondochter, die zich in de tuin bevond, klopte plotseling in alle paniek op onze deur. “Hoor je dat niet? De sirenes, de explosies!” hoewel we dicht bij de grens met Gaza wonen, hadden we nog nooit zulke aanhoudende alarmen meegemaakt. We haastten ons naar een veiligere plek, ons hart bonzend van angst.
Mijn andere zoon, een reservist in het leger, leek een dringend telefoontje te krijgen. Hij sprak zachtjes, zijn gezicht gespannen. Pas rond 10 uur lichtte hij ons in over de tragische gebeurtenissen. Onze zoon bevond zich op het festivalterrein toen terroristen toesloegen.
Verlies en onzekerheid
Het meest hartverscheurende moment kwam toen we ontdekten dat onze zoon een laatste bericht had gestuurd: “Ik hou van jullie allemaal”, een voorbode van een mogelijk naderend einde. De communicatie werd abrupt verbroken.
Dagen van onzekerheid volgden. We doorzochten ziekenhuizen, wachtend op nieuws, hopend op een teken van leven. De situatie was chaotisch, met voortdurend binnenkomende gewonden en onbevestigde rapporten over de gebeurtenissen.
Uiteindelijk brachten de ouders van Oden het nieuws dat onze zoon mogelijk was meegenomen als gijzelaar. De realiteit van de situatie drong tot ons door, en de absurditeit van de hoop dat hij nog in leven zou kunnen zijn.
Een ontmoeting die littekens achterlaat
Op een ochtend was ik met mijn dochter. We hadden afgesproken om een jongeman te interviewen, één van de overlevenden van het tragische evenement dat recent had plaatsgevonden. Deze jonge zielen, nog steeds in shock van wat er was gebeurd, droegen hun trauma’s met zich mee. Tijdens ons bezoek aan het ziekenhuis probeerden we met één van hen te spreken. Hij had net een kleine ingreep ondergaan nadat hij in zijn knieschijf was geschoten. Het kostte hem bijna twintig minuten voordat hij kalm genoeg was om te praten. Zijn verhaal was zowel schokkend als onthullend.
Zoeken naar waarheid in chaos
Terugkerend naar huis, overviel de onzekerheid ons. Er was een dringende noodzaak om zelf op zoek te gaan naar meer informatie, aangezien officiële bronnen stil bleven. Mijn zoon, die ook de Franse nationaliteit heeft, nam contact op met zijn connecties in Frankrijk. We kregen te horen dat president Macron op de hoogte was gebracht en dat er maatregelen zouden worden genomen.
De zoektocht naar antwoorden
Als arts kon ik de ernst van de situatie in Israël inschatten. Zonder aarzeling besloot ik ter plaatse te gaan, vergezeld door enkele kennissen. Een van hen, een jeugdvriend, was de directeur van een begrafenisonderneming. Gezien de omstandigheden was zijn expertise onmisbaar.
De harde realiteit onder ogen zien
Bij aankomst werden we geconfronteerd met een beeld dat niemand ooit zou moeten zien. Honderden families wachtten wanhopig op informatie, huilend en schreeuwend op de stoep. Aan de andere kant stonden koelcontainers gevuld met lichamen en lichaamsdelen. Vrijwilligers van de organisatie Zaka werkten dag en nacht om de lichamen te identificeren.
De onverbiddelijke zoektocht gaat door
We gaven de details van mijn zoon op en wachtten af, hopend op een sprankje goed nieuws in deze duistere tijden.
Het wachten dat een eeuwigheid leek
Het leek een eenvoudige vertraging, een kwartiertje wachten. Maar de minuten tikten voorbij en vulden zich met een groeiende onrust. Toen verscheen er een persoon, hoog in aanzien, en de gedachte om hem te benaderen voor informatie overweldigde me. Het leek alsof de wereld stil stond, want ondanks de pogingen tot communicatie bleef concrete informatie uit. Overal om me heen, flitsten camera’s en smartphones; mijn bezorgdheid werd vastgelegd voor de wereld om te zien.
De verwoestende waarheid
De kloof tussen hoop en werkelijkheid werd pijnlijk duidelijk toen een officier naar voren kwam en woorden sprak die het leven voor altijd zouden veranderen. Mijn zoon, een sprankje leven, stond op die lijst. Zijn naam riep beelden op van een jeugd vol avontuur, van een leven dat nog geleefd moest worden. De realiteit? Zijn lichaam was al overgebracht naar een andere locatie.
Een leven vol belofte
Adidas, zoals we hem liefkozend noemden, stond midden in het leven. Zijn 26-jarige bestaan was een aaneenschakeling van liefde, vrijgevigheid en vreugde. We waren een familie van negen, waarvan hij de vierde was. Ondanks zijn geboorte in Bordeaux, Frankrijk, bracht hij een groot deel van zijn leven door in Israël, een land dat we als gezin hadden omarmd. Zijn verlies was niet alleen een klap voor ons gezin, maar ook een wake-up call voor de wereld.
De strijd van de media
We leven in een tijdperk waarin de media een cruciale rol spelen. De waarheid wordt vaak vervormd, en het is onze plicht om te zorgen dat de echte verhalen gehoord worden. Négationisten en sceptici zullen altijd hun twijfels hebben, zelfs als ze worden geconfronteerd met de gruwelijke realiteit. Maar deze tragedie, die ons gezin heeft getroffen, is een herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven en het belang van het vertellen van de echte verhalen.
Een verscheurde familie
Het verhaal begint met een familie wiens leven in een oogwenk werd veranderd. Een familiehuis verscholen in het bos, waarin de takken van familiebanden zich onlosmakelijk verstrengelen. Op een onfortuinlijke vrijdagavond, tijdens wat een routineviering had moeten zijn, werd hun wereld op zijn kop gezet. Een foto kwam binnen, een verontrustende afbeelding van een geliefde oom, gevangengenomen door onbekenden.
Het begin van de angst
De seconde dat een alarmerende piep hun levens binnendrong, betekende voor velen in de buurt een oproep tot bescherming. Maar deze keer was het anders. De vijand was dichterbij dan ooit tevoren, rijdend op vrachtwagens en motorfietsen, gewapend met alles wat men zich kan voorstellen. Ze trokken Hewitt’s Valley binnen met een enkel doel: verwoesting. Huis na huis drongen ze binnen, een spoor van dood en verderf achterlatend.
Het verlies van onschuld
De gruwelijkheid van de aanval was onvoorstelbaar. Niet alleen volwassenen, maar ook kinderen en baby’s werden het slachtoffer. De aanvallers waren genadeloos. Na de verschrikkingen van die dag bleef er een zee van onbekende gezichten achter, hun identiteit verloren in de chaos.
De onbekende toekomst
Midden in deze tragedie zat een vrouw, getroffen door een complexe ziekte, zonder haar essentiële medicatie. Ondanks de verwoestende situatie in hun thuisland, hopen de overlevenden op humanitaire hulp, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor allen die lijden onder de terreur.
Tijdsverloop van angst
Stel je een typische zaterdagochtend voor, van 8.00 tot 14.00 uur. Voor velen betekent dit een tijd van rust en ontspanning. Maar voor deze familie betekende het uren van angst en onzekerheid, verborgen voor de dreiging die buiten loerde. Een muziekfestival dat vrolijkheid en eenheid beloofde, werd het toneel van onvoorstelbaar geweld.
De laatste schuilplaats
Terwijl de vijand dichterbij kwam, zochten ze hun toevlucht in een busje. Hierin verborgen ze zich, luisterend naar de geluiden van chaos buiten. De tijd kroop voorbij, en uiteindelijk probeerde een van de aanvallers het busje te betreden. De stilte die volgde was oorverdovend.
Tijd verandert in wanhoop
Rond 11 uur ’s ochtends gebeurde het ondenkbare. Er klonken twee schoten. De eerste kogel suisde rakelings langs het hoofd van mijn neef, de tweede raakte de airconditioning. Kort daarop hoorden we de bewaker de wagen binnengaan. De hitte, het gebrek aan lucht, het verstikkende gevoel… Ik begon het bewustzijn te verliezen, geveld door de hitte en het gas.
Het laatste gesprek
Ouders probeerden contact te leggen, vroegen waar ik was. Mijn locatie doorgeven was het enige dat ik kon. Omstreeks 12 uur klonk opnieuw beweging buiten. Een glimp door het raam toonde een bewaker die in het Arabisch sprak. Mijn man begreep de woorden en keek me aan. “Dit is het einde,” zei hij. “Je moet iemand berichten.” Ik nam mijn telefoon en schreef wat ik vreesde dat onze laatste momenten zouden zijn. Een laatste boodschap voor mijn ouders, over de liefde die ik voor hen voelde.
De confrontatie met het onvermijdelijke
Buiten werd geprobeerd de deur te forceren. Ironisch genoeg hield een vriend zijn auto, geparkeerd voor de deur, de belagers tegen. Ze probeerden vervolgens met een hamer de van te openen. De angst was bijna tastbaar. Geluiden van brekend glas vulden de lucht.
Vechten tegen de tijd
De uren sleepten voort. De belagers probeerden ons te verbranden. De geur van rook vulde de van. Bijna een half uur later, terwijl ze ons probeerden te verbranden, hoorden we eindelijk het geluid van helikopters en schoten. Ze hadden andere prioriteiten gevonden, een gevecht met het leger.
Redding tegen alle verwachtingen in
Bijna een uur verstreek in angstige stilte. Toen kwam er een onverwachte oproep. Een vriend, een van de organisatoren van het festival, had ons gevonden. Hij instrueerde ons om voorzichtig uit de wagen te komen, handen omhoog, en naar hem toe te rennen.
De verschrikkingen van een slagveld
Toen de deuren opengingen, onthulde zich een gruwelijk schouwspel. Overal lagen lichamen. Sommige lichamen lagen geclusterd, alsof men had geprobeerd dierbaren bij elkaar te brengen. Elk lichaam vertoonde meerdere schotwonden. Het is een beeld dat ik nooit zal vergeten. Een waar de realiteit en de nachtmerrie samensmelten.
Verloren op de wegen
7 oktober 2023 – Het was een beeld dat onmogelijk uit het geheugen gewist kan worden: midden op de weg stonden auto’s stil, omringd door de stille getuigen van een tragische gebeurtenis. Overal lagen lichamen verspreid. Voorbijgangers moesten hun weg zoeken tussen deze stille getuigen door, onzeker of elk van deze vormen werkelijk een levenloos lichaam was.
Roeptekens op het wereldtoneel
De roep om internationale inmenging werd steeds luider. Specifiek werd er een dringende oproep gedaan aan landen als Thomas, Qatar en Iran. Gedurende twee dagen hebben verscheidene groeperingen hun zorgen geuit, hun voornaamste boodschap? Meer internationale druk uitoefenen om de gegijzelden te bevrijden. Onder deze gegijzelden waren kinderen, sommigen slechts zes maanden oud.
Stemmen uit de schaduw
Tijdens een persconferentie nam Gary Cartwright, uitgever van het gerenommeerde jaarblad, het woord. De verhalen die hij hoorde, waren hartverscheurend. Maar meer nog waren het de verhalen die niet verteld werden, die het zwaarst wogen. Er was sprake van beschuldigingen tegen Israël en van misvattingen over de levensomstandigheden daar. Deze misvattingen weerspiegelden de kloof tussen perceptie en realiteit.
Stemmen uit het hart van Europa
Brussel was eveneens het toneel van discussies over de situatie. Er werd opgemerkt dat er al stappen waren ondernomen om Europese burgerschap te verlenen aan gegijzelden die niet over een dergelijk burgerschap beschikten. Maar dit was slechts een deel van een groter verhaal, een verhaal van angst en bedreigingen die de Joodse gemeenschap in Europa te verduren kreeg.
Op zoek naar antwoorden
De zoektocht naar antwoorden bleef doorgaan. Hoe kon dit gebeuren? Hoe kon een dergelijke grootschalige aanval onopgemerkt blijven? Na de tragische gebeurtenissen van 9/11 vroegen mensen zich af hoe dit kon gebeuren met instellingen zoals de CIA. En nu stellen we dezelfde vragen. Het huidige doel is echter helder: zorgen voor de burgers en zorgen dat zoiets nooit meer gebeurt.
De melodie van onderhandelingen
Luisterend naar de diverse betrokken partijen, wordt het duidelijk dat de gitaren een prominente rol spelen in de bemiddelingsgesprekken. Er heerst een gedeelde wens naar het vinden van een gemeenschappelijke grond. Echter, interpretaties en percepties variëren. Voor sommigen is het hoofddoel duidelijk: het herwinnen van een territorium, terwijl anderen terughoudend zijn vanwege de complexe geopolitieke situatie.
De prijs van vrede
Een van de grote vraagstukken die naar voren komt, is welke offers er gebracht moeten worden. Binnen de Israëlische gemeenschap heerst het sentiment dat er een hoge prijs betaald moet worden. Deze prijs kan variëren van het vrijlaten van gijzelaars in Gaza tot meer ingrijpende acties. Er zijn echter veel onbekenden, zoals de identiteit van de gijzelaars en hun huidige toestand.
De complexiteit van informatie
Hoewel er dagelijks raketten worden afgevuurd, blijft het voor velen een uitdaging om de volledige omvang van de situatie te begrijpen. Hoeveel gijzelaars leven er nog? Hoe worden ze behandeld? Schokkende getuigenissen over mishandeling en gruweldaden komen naar voren, wat de urgentie en complexiteit van de situatie benadrukt.
De roep om hulp
Vragen over de betrokkenheid van internationale organisaties zoals het Rode Kruis worden gesteld. Waar zijn deze organisaties in deze tijden van crisis? Ondanks pogingen om contact op te nemen en hulp te zoeken, lijkt de reactie vaak stil of afwezig. De frustratie groeit, zeker bij degenen die hun leven wijden aan het helpen van anderen.
Een verweven realiteit
Er circuleren geruchten dat bepaalde individuen uit Gaza informatie verstrekken aan strijdende partijen. Het suggereert een gecompliceerde realiteit waarin mensen, gedreven door verschillende motieven, opereren. De kwestie is niet zwart-wit, maar een gelaagde tapestratie van menselijkheid, pijn, en hoop.
Educatieve paradigma’s
Een zorgwekkend aspect is de opvoeding van de jeugd in bepaalde regio’s. Er zijn meldingen dat kinderen worden opgevoed met diepgewortelde haat. Dit wijst op de noodzaak van een paradigmaverschuiving in onderwijs en bewustwording.
Terwijl vragen blijven opduiken en emoties hoog oplopen, blijft de kern van de zaak: vrede en begrip. De weg naar een oplossing is bezaaid met uitdagingen, maar luisteren en empathie blijven centraal staan.
Tekst Andy Vermaut en Serge Jansen van www.westnieuws.be
