Een aandenken aan Dieter Sohier (23): van uitbundige vreugde tot een stil verdriet

Het afscheid van de 23-jarige voetballer Dieter Sohier, die omkwam bij een treinongeval in Ieper, was een aangrijpend eerbetoon vol liefde en respect. Van zijn passie voor voetbal tot zijn impact op vrienden en familie, de herinneringen aan Dieter werden gevierd in een emotionele ceremonie die de schoonheid van zijn jonge leven belichtte.

Een Dromer Verloren

Zaterdag, een dag van herinnering en pijn, maar ook een dag van liefde en eer voor de 23-jarige voetballer Dieter Sohier, die tragisch stierf bij een treinongeval in Ieper. De woorden die vloeiden en de emoties die werden gevoeld, getuigden van een jongeman die leefde en liefhad met een passie die de wereld bewoog.

“Copain, cousin, breedn, didi, moatje.” Elk van deze bijnamen weerspiegelde een facet van zijn bruisende persoonlijkheid, een echo van zijn lach rond een vuurkorf met vrienden, waar hij de dag voor zijn dood nog zat te schertsen over welke bijnaam nu écht de zijne was.

Een Festival van Tranen

De Sint-Maartenskathedraal in Ieper, normaal een plaats van stille contemplatie, vulde zich met honderden familieleden, vrienden en kennissen. Stoelen werden bijgezet, en toch bleek de ruimte te klein voor de liefde die in de lucht hing.

Hoe wrang was het contrast met wat een feestelijke dag had moeten zijn op “Let It Roll”, een festival waar Dieter reikhalzend naar uitkeek. De woorden van zijn neef en vriend Wiebe Desodt, gesproken in naam van de vrienden, droegen een onmiskenbare bitterheid.

Rugnummer 8: Een Symbool van Passie

Voetbal, de passie die Dieter’s hart deed zingen, was prominent aanwezig. Zijn voetbalshirts, schoenen en een bloemstuk in de vorm van zijn geliefde rugnummer 8 bij Gold Star Voormezele waren stille getuigen van een droom die te vroeg eindigde.

Zijn teamgenoten spraken met respect over een “bescheiden kerel die de rest naar een beter niveau trok”. Geen vedette, maar een voorbeeld voor iedereen.

Een Hart dat Velen Raakte

Niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten was Dieter een figuur die levens raakte. Van de Chiro tot de studentenclub Kerberus aan VIVES Kortrijk, zijn vreugde en liefde verspreidden zich als rimpels in het water.

Het was echter in de “doordeweekse spontane contactjes” dat hij het meest gemist zou worden, zo klonk het. Een familiemens, een lach, een bron van sfeer en leute.

Vaart Wel, Mijn Schone Jongen

De persoonlijke woorden van zijn vader, voorafgegaan door verhalen uit Dieter’s jeugd, brachten de kathedraal tot een stilte die bijna tastbaar was. Een leven dat ineenstortte, een toekomst die wagenwijd openlag, nu voor altijd gesloten.

Na de laatste getuigenis vulde een emotioneel applaus de ruimte, gevolgd door een pakkende versie van “You’ll Never Walk Alone” op de piano.

Een dromer verloren, maar nooit vergeten

( Tekst Andy Vermaut en Serge Jansen van www.westnieuws.be )